Indien nuusberigte geglo kan word, stoom die nuut aangestelde Minister van Energie – vars uit sy nie-sonder-omstrendheid-tydjie as Minister van Intelligensie – voort met kernplanne. Dit, ten spyte van die Minister van Finansies wat onlangs verklaar het dat kernenergie nie bekostigbaar is of onmiddellik nodig is nie. Uit dieselfde teks as die Minister van Energie, het President Zuma gister tydens die OR Tambo-gedenklesing gesê dat planne om die strewe na kernkrag in die wiele te ry, deel is van ‘n Westerse komplot om Suid-Afrika te beheer”, skynbaar as ‘n bevestiging van die Minister van Energie se planne.

Nuusberigte suggereer voorts dat die Minister van Energie van plan is om Suid-Afrika se hersiene Geïntegreerde Hulpbronplan so vroeg as 14 November 2017 te finaliseer. As dit die geval is, dien die Wes-Kaapse Hoë Hof se uitspraak in April (waarin Earthlife Africa Johannesburg en die Southern African Faith Communities se Omgewingsinstituut die regering se besluite ten opsigte van die verkryging van kernkrag suksesvol uitgedaag het) as agtergrond waarteen die nasie se verkryging van kernkrag moet plaasvind. Uiteindelik rus die besluite betreffende Suid-Afrika se energiebeleid by die Uitvoerende Gesag, met die Hof se mag beperk tot die hersiening van sodanige besluite.

Die Suid-Afrikaanse president geniet groot diskresie ten opsigte van hoe hy sy magte uitoefen. Dit sluit in die aanstelling van kabinetsministers. Dit suggereer nie dat daar geen perke aan sy mag is nie. Soos wat hofbeslissing ná hofbeslissing beklemtoon het, kan openbare magte slegs uitgeoefen word binne die grense van rasionaliteit. Soos wat die howe duidelik gestel het, beteken rasionaliteit nie dat ‘n besluit irrasioneel is net omdat dit ‘n ander manier van dinge doen is nie. Rasionaliteit beteken dat daar ‘n logiese verbintenis moet wees tussen die rede en die uitkoms van die besluit. Eenvoudig gestel, daar moet ‘n verbintenis tussen die middel en doel wees.

Die Qwelane- en die Huffington Post-aangeleenthede – steeds geen duidelikheid nie

Die afgelope week is twee belangrike uitsprake gelewer betreffende die grense van haatspraak kragtens die Grondwet, en of wetgewing wat haatspraak verbied, grondwetlike grense oorskry. Gegewe die entoesiasme van die Staat om haatspraak in die omstrede Prevention and Combatting of Hate Crimes and Hate Speech Bill te kriminaliseer, is dit belangrik om die uitwerking van dié twee uitsprake te oorweeg.

What happens to a dream deferred?
Does it dry up
Like a raisin in the sun?
Or fester like a sore—
And then run?
Does it stink like rotten meat?
Or crust and sugar over—
Like a syrupy sweet?
Maybe it just sags
Like a heavy load.
Or does it explode?

Kaapstad staar ‘n ernstige waterkrisis in die gesig. Ten tyde van die skrywe van hierdie artikel, het damvlakke op 28% gestaan, in vergelyking met 68% dieselfde tyd verlede jaar, en die Stad gebruik ongeveer 600 miljoen liter water per dag. Gauteng het ‘n soortgelyke krisis ervaar totdat swaar reëns die Vaaldam in Februarie gevul het.

Droogte is nie die enigste rede vir watertekorte nie. Soos ‘n verslag van die Departement van Water en Sanitasie in 2016 opgemerk het, verloor “Suid-Afrika water deur lekkasies as gevolg van die volgehoue gebruik van die verouderde en vervalle infrastruktuur”. Mediaberigte het in Maart gewys op hoë vlakke van watervermorsing weens gebreekte pype. Sommige het die vinger gewys na die Stad Kaapstad, wat ‘n beleid gevolg het om watervermorsers se identiteit bekend te maak. Die burgerlike samelewing het egter uit sommige oorde die Stad daarvan beskuldig dat hy toegelaat het dat waternetwerke verswak tot op die punt waar 30% tot 60% van drinkbare water verlore gaan deur lekkasies.

Die Sentrum vir Grondwetlike Regte (SGR) verwelkom die uitspraak van die Internasionale Strafhof (ISH), waarin die Strafhof bevind het dat die Regering van Suid-Afrika versuim het om aan sy verpligtinge kragtens die Statuut van Rome te voldoen, omdat hy versuim het om President Al-Bashir in hegtenis te neem en aan die ISH uit te lewer.

Die besluit spruit uit Suid-Afrika se versuim om President Al-Bashir in 2015 in hegtenis te neem tydens sy amptelike besoek aan Suid-Afrika om aan die samesprekings van die Afrika-unie deel te neem.

As gevolg van die ondersoek deur die ISH, word President Al-Bashir beskuldig van verskeie ernstige internasionale misdade, met inbegrip van oorlogsmisdade, misdade teen die mensdom en aanklagte van volksmoord. Die uitspraak van die ISH verwerp onomwonde immuniteit as verdediging. Sodoende bevestig dit die ISH se raison d’être – om die straffeloosheid vir oortreders van ernstige menseregteskendings te beëindig.